The Ghost story

Of late my daughter is scared of Ghosts. It all started when she saw a program in the Discovery channel on ghosts – how a hotel in the US of A is said to be haunted by ghosts and people claiming all sorts of the usual stuff – hearing strange noises, things moving on their own and so on and so forth. So the bottom line is she would not stay by herself nor go into a dark room. When she was scared today by an innocuous noise I took her to the balcony and showed her that it was empty and it was just people walking in a distance. To which she retorted, “But you cannot see ghosts.”

I said: “Oh, okay, then ghosts are invisible like gods ( the other myth she believes in ). Then why can’t gods kill the ghosts.”

She: “Because ghosts are in the earth and god is outside.”

I: “Oh so god is not very powerful, right?

She did not even take a moment to reply – “That is a long story. I will tell you.” And so here it goes.

Once there was a Ghost near God. The Ghost was troubling the gods and goddesses. So god locked him in a cage and put him in the earth so that people can see them (ghost has now become ghosts) and kill. Why god did not kill? Because ghosts will come in the night only. God will not have that much power in the night because he will get his power from the sun.

When the ghosts were fighting god, they made one bad god their friend. That god has power during night. So every night he would come and make their life good. One night the ghosts asked the god to make them invisible and open the cage. The bad god opened the cage, made them invisible and let them free.

Even now ghosts come only in the night and god cannot defeat them. If somebody like robbers or bad people die they become ghosts. There are many more stories like this but this is the most famous story of ghosts. So people tell this story if they want to scare the children. So be very careful. The ghosts may harm you.

I was surprised to see the process of 'myth creation' in such a simple manner - There is a good entity and a bad entity; the good entity powerless in some way; the bad entity enlisting the help of someone and becoming powerful. I was also surprised by the 'inputs' she has received from the society including the television programs in creating the myth. And I liked the concept of god deriving energy from the sun. Finally I was happy that she realizes that 'there are many such stories and people tell the story to scare children.'

But then I don't know how I can help her to outgrow the fear of ghosts. Any suggestion?

ஒரு பார்வையாளியின் பதிவு

நேற்று வானம் சிறிது மேக மூட்டமாயிருந்தது. வீட்டிற்குள் நுழையுமுன்பே வாசலில் வாடியிருந்த மல்லிகை பந்தல் மனதை உறுத்தியது. வாசலில் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு அநாதை ஆசிரம வண்டியில் பழைய சாமான்கள் ஏற்றப் பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

எங்கள் வீட்டை விற்று விட்டோம், மாமா இறந்து ஒரு வருடமாகி விட்டது. ஊருக்கு வெளியே மிக தொலைவில் இருக்கும் இந்த வீட்டில் இருப்பதற்கு இப்போது யாரும் தயாராக இல்லை. இந்த மாதக் கடைசியில் வீட்டை ஒப்படைக்க வேண்டும். அதற்கு முன் வீட்டில் உள்ள சாமான்களை காலி செய்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

நான் என் குழந்தையுடன் மெதுவாக வீட்டிற்குள் நுழைந்தேன். ஒரு வருடம் கழித்து வருகிறேன். வரவேற்பறையைத் தாண்டி நீள வராந்தா. இருப்பக்கமும் சிறு சிறு அறைகள். எனது மாமனார் தனது மூன்று மகன்களின் குடும்பத்திற்காக என்று கனவு கண்ட அறைகள். கடைசியாக சமையலறை. அதை தாண்டி ஒரு தோட்டம்.

வீட்டைக் கடந்து தோட்டத்தை அடைந்தேன். கிணற்றடியில் துவைக்கும் கல். எத்தனைக் கதைகளை சொல்லும்? இன்னும் காய்க்காத நான்கு தென்னை மரங்கள், ஒரு வாழை மரம். சற்று தள்ளி ஒரு நாரத்தை மரம். அதன் கிளையில் ஒட்டடை. மனது வலித்தது. இங்கே வந்து சென்ற போதெல்லாம் என் மாமியார் பழங்களை ஆசையாக பறித்து என் பையில் அடுக்கியது நினைவிற்கு வந்தது. தென்னை மரத்தை நட்டு நீர் ஊற்றும்போது தங்கள் குழந்தைகளுக்கு என்று நினைத்திருப்பார்களோ?

நீர்த்தொட்டியின் பக்கவாட்டில் மூன்று கோடுகள் - கிரிக்கெட் ஸ்டம்ப் வரைந்திருந்தது என் கண்ணில் பட்டது. அதிர்ச்சியாய் இருந்தது. எத்தனை நாட்கள் சிறுவர்களும் பெரியவர்களும் இங்கு குதூகலமாக வீட்டு பெண்கள் திட்டுவதை பொருட் படுத்தாமல், வேலைக்கு இடைஞ்சலாக விளையாடி கொண்டிருந்தனர்? இப்போது தான் வீட்டின் அமைதியை கவனித்தேன். அது என் மேல் கமிழ்ந்து என்னை அழுத்துவது போலிருந்தது.

எனக்கு திருமணமாகி ஐந்து வருடங்களே ஆகிறது. என் மனதிலேயே இந்த வீடு இத்தனை சலனங்களை ஏற்படுத்துகிறதே, என் மாமியார் 35 வருடங்களாக இருந்த வீடு. அவர்களுக்கு இந்த இழப்பு கணவரை இழந்த அதே உணர்வை மறுபடியும் ஏற்படுத்துமோ? அவர்கள் மெல்ல ஒவ்வொரு அறையாக தன் மகளுடன் வளைய வந்துக் கொண்டிருந்தார்,

வீட்டின் ஒவ்வொரு அறையிலும் பரணிலும் எண்ணிலடங்கா சாமான்கள். வாடகை வீட்டில் இருப்பதில் ஒரு வசதி. வீடு மாற்ற நேரும் போதும் இடப் பற்றாக்குறையினாலும் பழையன கழிதல் நடந்துக் கொண்டேயிருக்கும். சொந்த வீட்டில் என்றாவது தேவைப்படும் என்று எடுத்து வைக்கப்படும் சாமான்கள் மறக்கப்பட்டு, அதை களைவதே பெரும் ப்ரையத்தனமாகி அப்படியே தேங்கி விடுகிறது. ஒவ்வொரு பொருளையும் யாருக்கு கொடுப்பது என்று என் மாமியார் யோசித்து யோசித்து எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார். ஒரு பெரிய அலுமினிய தட்டை எனக்கு கொடுத்து மிளகாய் காய வைக்க வைத்துக் கொள் என்றார். உட்காரும் மனை ஒன்றையும் கொடுத்து இது உனக்காக எடுத்து வைத்தேன் என்றார். எல்லோரும் தங்கள் நகர குடியிருப்பில் உள்ள இட நெருக்கடிக்கு பயந்து அவரிடம் கோபித்தாலும் , ஒவ்வொரு பொருளின் பின்பும் உள்ள நினைவுச் சுமைகளை அவரைத் தவிர யாரறிவார்?

புகைப்படலமாய் வீடு முழுவதும் தூசி படிந்திருந்தது. என் குழந்தை என் மாமனாரின் துளசி மாலை ஒன்றை வைத்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். அவள் அந்த இனிய பருவத்திற்கே உரிய குழந்தைத்தனத்துடன், அவளது உடையும் உடலும் அழுக்காவதைப் பொருட்படுத்தாமல் சலனமின்றி விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள். என் மாமியார் நினைவுகள் அமிழ்த்த வேலையில் மூழ்கி மௌனமாக பாகப்பிரிவினை செய்துக் கொண்டிருந்தார். வீட்டின் அமைதி என்னுள்ளும் புகுந்தது.

சுனாமி நினைவுகள்

ஆழிப்பேரலை

(27 . 12 . 2004 அன்று எழுதியது)

ஒத்துக்கொள்கிறோம்; நீர் வேண்டினோம்

நா உலர்ந்து வியர்வையில் குளித்து

தோழியரை முறைத்து நீருக்காக போராடினோம்

ஆம்; உண்மைதான்

நீருக்காக மன்றாடினோம்.

அண்டை மாநிலங்களின் தயவை நாடி

தலைநகரை பரிந்துரைக்க கோரி

நீருக்காக நாங்கள் செய்த வேள்விகள் கோடி.

அனைத்திற்கும் மேலாக

மாரி தரும் மேகத்தை

வசை மாறி பொழிந்தோம்.

எங்கள் அருமை கண்மணிகள்

கும்பகோண தீயில் கருக

அமிர்தமாய் பொழிந்து காக்க தவறிய இயற்கையை

நிந்தித்தோம் நாங்கள்

ஒத்துக்கொள்கிறோம். அதற்கு பதிலடியா இந்த கொடுமை?

மலையாய் எழுந்த நீர்

விழுங்கிய உயிர்களின் கணக்கு யாரறிவர்?

ஏதுமறியா இளந்தளிர்கள் மீது

அப்படியென்ன கோபம் இயற்கைக்கு?

இயற்கையின் சீற்றத்தால் நேரிட்ட அவலங்கள்

பதைபதைக்கும் எம் உள்ளங்கள்.

உறவுகளும் பெயர்களும் வெறும்

சவங்களாய் கணக்கெடுக்கப்படும் கோரம்.

எப்படி மீள்வோம் இத்துயரிலிருந்து

யார் தருவார் ஆறுதல் மருந்து? புரிந்துக்கொண்டோம்

இயற்கையில் புதைந்திருக்கும் அழகு

கண நேரத்தில் உண்டாக்கும் அழிவு.

நிலமகள் வாகாய் அசைந்து உட்கார

எங்கள் ஆணிவேரே ஆட்டம் கண்டது.

இயற்கையை வென்றதாய் மனிதன் கொக்கரிக்க

அதன் ஒரு பெருமூச்சில் அவன் ஆணவம் அடங்கியது.

இப்பிரபஞ்சத்தில் நமக்கான இடம் காட்டப்படும் நேரமிது.

சரியான குறிப்பறிந்து வாழும் காலத்தை

அற்பச் சண்டையில் ஆணவச் செருக்கில் அழிக்காமல்

மனிதநேயத்தோடு நல்லிணக்கத்தோடு அழகாய் அளவாய்

அறிவோடு வாழ இயற்கை புகட்டும் பாடமிது.

கற்றுக்கொண்டோம் எமக்கான பாடத்தை;

போதுமிந்த முரட்டு கல்வி; வணங்குகிறோம் இயற்கையை

விட்டுவிடு இத்தோடு எம்மை.

Story time...

A dark mystery....

I am running hard. I can hear my heart pounding in my ears. I look up at the starless sky....could there be someone looking at me down below running like a mad man. Oh God....I did not intend to kill that woman. If only she had not resisted....if only she had parted with her chain .... Oh no...I wanted to set the clock back by an hour. Then I would have been walking in the streets - a forlorn man - hungry, angry and exhausted.

I am still running - my arms flailing - there is no control in my stride...no rhythm. I am running away from the heinous crime I just committed. I know there is nobody pursuing me. I know I may attract attention running like this. But I could not stop.

It was by chance our eyes met. But she looked at me with such revulsion. There was something haughty about her. All I was looking for was food..something to fill my stomach before reaching my home under the bridge; my home, a hut by the stinking river, where I could sleep for a few hours undisturbed by the buzzing mosquitoes if only my stomach was full. I again caught her eyes ...it was hauntingly beautiful and at the same time filled with derision. I followed her ...now there was panic in her eyes. I tried to snatch her chain ...

I still could not stop running as the event unfolded before my eyes with utmost clarity. Was that really me? I only wanted her chain. But when my fingers closed around her long fair neck I saw the cold unalloyed fear in her eyes. It was fascinating. I looked into her eyes as I tightened my squeeze and she suddenly went limp. I did not intend to kill her....believe me...it was her eyes....

Teaching from Space

How inspiring for the students....

http://www.nasa.gov/home/hqnews/2010/dec/HQ_M10-176_ISS_Educ_Downlink.html

Friday Quote

I find television very educating. Every time somebody turns on the set, I go into the other room and read a book.
Groucho Marx